Laat mij je helpen om de jouwe te schrijven.
Ik ben opgegroeid op Curacao; genietend van de warme zon, mooie stranden, lekker eten en de relaxte mentaliteit. Als jong volwassene verhuisde ik naar Nederland om te studeren. In 2007 heb ik mijn prins Friso ontmoet, gelukkig zonder een witte paard. Wij hebben in 2019 een prachtige dochter, Noëmi gekregen, die ons elke dag waardevolle levenslessen leert.
Milk Gems staat voor moderne en betekenisvolle sieraden. Ze gaan over het inspireren van vreugde, liefde en vertrouwen en geven je leggen jouw bijzondere momenten en herinneringen stijlvol vast.
Mijn borstvoedingsavontuur was de grote drijfveer achter deze merk. Deze avontuur begon niet zo geweldig (lees onderaan deze pagina meer hierover) maar zonder deze bijzondere tijd was ik nooit DNA sieraden (moedermelksieraden en gedenkjuwelen) en gepersonaliseerde sieraden (met een vingerafdruk of gravure) gaan ontwerpen. Ik vind het heel erg leuk dat je mij wilt vertrouwen om jouw herinneringen vast te leggen in een uniek sieraad. Bedankt daarvoor!
Het verhaal achter Milk Gems
Nadat mijn dochter Noemi was geboren, lukt het niet om haar borstvoeding te geven. Ik ben toen overgestapt naar fulltime kolven. Tijdens de periode van fulltime kolven, merkte ik hoe tijdrovend, zwaar, lastig, mooi en bijzonder een baby voeden is. De energie, de tijd en inspanning vragen veel van je maar dit is het zeker waard. Ik besloot toen dat ik het plezier, de strijd en deze speciale tijd wilde vastleggen. Creativiteit is altijd de rode draad geweest in mijn leven. Ik heb jaren gewerkt als trouwfotograaf en kan intens genieten van het vastleggen van alle emoties op een trouwdag. Hierna ben ik als privacy officer aan de slag gegaan. Voor veel mensen klinkt dit als iets saai. Maar het doorlichten van wet- en regelgeving en deze te vertalen naar heldere vereisten en kaders scheppen voor collega’s, vraagt behoorlijk wat creativiteit. Ik werd tijdens mijn zoektocht om mijn borstvoedingavontuur vast te leggen, verliefd op het idee om een sieraad te personaliseren. Om moedermelk te bewaren en er een moedermelksieraad van te maken.
Ik wilde iets wat ik dicht bij mijn hart kon houden: een levenslange blijvende herinnering aan deze geweldige en speciale reis. Toen mijn zwangerschapverlof voorbij was, heb ik besloten om naast mijn baan serieus te gaan kijken naar mogelijkheden om moedermelksieraden te maken. Het heeft mij maanden gekost om het juiste recept te vinden om een levend product, moedermelk, te verwerken in een sieraad. Elk borstvoedingsmoment greep ik aan om te onderzoeken, te testen en met deskundigen te praten. Na testen, falen en nog meer testen, heb ik het recept gevonden dat bij mij past en goed werkt. Net als het geven van borstvoeding, is het maken van een moedermelksieraad een reis en is er geen haast bij het proces.
Ik ben gaandeweg steeds meer personen tegengekomen die ook een gepersonaliseerde sieraad wilden met moedermelk, of de asresten van een geliefde of een vingerafdruk van hun partner. Vaak vertelden ze mij hun (emotionele) verhaal. Achter elke schuilt een herinnering, moment of avontuur die vastgelegd wordt: een ervaring met borstvoeding (of dit live voeden is, kolven of donormelk), het overlijden van een trouwe hond, een bruiloft, een miskraam... Elk een van deze verhalen is uniek, vaak vol met verschillende zegeningen en uitdagingen. Ik ben zo blij dat ik elke keer iets speciaals mag creëren voor een ander. Mijn werk is een poging om emoties en herinneringen te vangen. Voor mij is elke sieraad een uniek kunstwerk met zijn eigen unieke verhaal, kleur en luminescentie.
Verhaal of avontuur?
Ik had mij tijdens mijn zwangerschap op veel voorbereid: opvoeding, samen slapen, draagdoeken, kleintjes methode, bevallen: allemaal onderwerpen waar ik toen nog maar heel weinig van af wist. Waar ik mij niet op had voorbereid, was borstvoeding geven.Ik dacht dat borstvoeding wel zou lukken, immers daar is mijn lichaam voor gebouwd, was mijn redenering. Ik had mij niet ingelezen of cursussen gevolgd en heb van mijn vriendinnen begrepen dat ik mij daar geen zorgen over moest maken. Zorgen kwam pas als de tandjes een beetje doorkwamen.
Mijn enige vereiste bij mijn bevalling was een ruggenprik, de rest zou ik nemen zoals het zou komen. Nadat de jonge en nieuwe anesthesioloog 2x verkeerd had geprikt, zouden we het nog 1x proberen voordat eentje met ervaring bij zou worden gehaald. Gelukkig ging het bij de 3de prik goed.
Althans, dat dacht ik. Totdat ik en de verpleegster na een uur doorhadden dat de ruggenprik schuin was gegeven en het niet naar de andere kant wilde zakken. Nadat ook mijn ontsluiting na 11 uur niet wilde opschieten, vroeg de gynaecoloog mij voorzichtig of een keizersnede optioneel was of dat ik toch nog een paar uur wilde wachten. Ik gaf gelijk toestemming voor een keizersnede.
Onze prachtige dochter Noëmi was binnen een uur geboren: kerngezond, mooi en alles overstijgend. In de daarop volgende uren nam mijn euforie langzaam af. Elke keer als ik haar aanlegde, huilde ze en raakte ze gefrustreerd. Er kwam geen druppel uit. Ik kreeg het advies om het tijd te geven. Het is gebruikelijk bij een keizersnede dat je melkproductie na 30-48 uur op gang komt. Na 2 dagen kwamen we naar huis en adviseerde de kraamverzorgende mij om zo snel mogelijk aan de kolfapparaat te gaan: alleen mijn borsten stimuleren, nog niet echt kolven. De gezwollen en strakke gevoel, de warmte, de spanning hoorde er allemaal bij.
Achteraf gezien, is het best dom dat ik op dat moment niet gelijk gespecialiseerd hulp had gezocht. Nadat ik 7 dagen alleen heb gestimuleerd en nog geen druppel mocht kolven, voelde het toch niet goed en schakelde ik een lactatiekundige in. Zij zag een gestreste en vermoeide moeder die heel graag borstvoeding wilde geven en adviseerde mij, begrijpelijk, om te gaan kolven: maximaal 7 minuten per keer en vooral veel te slapen.
Van fulltime kolven naar voeden aan de borst
Het voelde alsof ik mijn dochter tekort schoot. Ik kolfde maar had een opbrengst van slechts 5 – 10ml per keer. Ik voelde me somber, schuldig, had last van huilbuien, was prikkelbaar en sliep bijna niet meer. Terwijl ik langzaam naar een postnatale depressie gleed, besloot ik om online op zoek te gaan naar een oplossing.
Op facebook kwam ik een bijzondere groep van vrouwen tegen die fulltime kolven. Zij gaven mij verschillende tips om mijn productie op te voeren. Ik gaf niet op en besloot om 11x per dag te kolven om mijn melkstroom op gang te brengen. Het was ongelooflijk stressvol en uitputtend maar ik bleef volhouden. Alles wat ik kolfde, dronk mijn dochter en vulde ik aan met kunstvoeding. Om de zoveel dagen kwam er duidelijk iets meer moedermelk bij.
Na 4 maanden fulltime kolven, ging ik naar een andere lactatiekundige. Ik bleef met de wens om Noëmi aan de borst te voeden maar wist niet of ze dit nog kon (aan een speen drinken, is anders dan aan een borst). De lactatiekundige, gespecialiseerd in begeleiden van borstvoeding bij premature baby’s, was een geschenk uit de hemel. Zij durfde de uitdaging aan en liet me gratis op consult bij haar komen.
Verrassend genoeg ging het goed. Ik hield Noëmi op de instructie van de lactatiekundige vast en ze hapte aan en dronk alsof ze nooit anders had gedaan. Maar hoe moest ik nu met mijn productie? Als ik kolf, kan ik zien hoeveel dit is en dit is telkens net niet genoeg. Wat als Noëmi niet genoeg kon drinken? Wat moest ik dan? De lactatiekundige stelde me gerust en drukte mij vooral op het hart om te vertrouwen dat het goed zou komen. Een baby drinkt veel efficiënter dan een apparaat kon kolven en zij zou vanzelf gaan clusteren als ze meer nodig had waardoor mijn productie omhoog zou gaan.
Thuis gekomen maakte ik mij toch een beetje zorgen en was ik in tweestrijd. Ik besloot, samen met mijn man Friso, om met zijn 3en een lang weekendje weg te gaan, zonder kolfapparaat. Gewoon vertrouwen op mijn lichaam, niet stressen, veel ontspannen, leuke dingen doen en goed slapen.
En ja hoor, Noëmi dronk wanneer ze hier behoefte aan had, was een blij en content kindje. En ook ik was blij, content, pakte zo veel mogelijk slaap en ontspande. De controle die ik dacht nodig te hebben, was helemaal niet noodzakelijk. Ik heb in dat weekend geen enkel moment mijn kolfapparaat gemist of nodig gehad.
Het was een kostbaar geschenk om mijn dochter alsnog aan de borst te kunnen voeden. Na 14 maanden borstvoeding at Noëmi voornamelijk vaste voeding en wilde ze zelf minder drinken. Dat was het moment om borstvoeding rustig in haar tempo af te bouwen.
Producten